sakinlikten korkuyor belki

sakinlikten korkuyor belki

öldü ölecek bir ağacın serin gölgesinde zaman geçirmek
dünyayı,ve bir çiçeğin nefesinin kalıntılarını izlemek.
sonsuzluğu hiç söz vermemiş olan zaman geçtikçe
bitim biraz daha yaklaşıyormuş gibi

sonsuz olan her yıldıza bakışında
buz gözleri donuyor,öylece kalıyor
sürünüp gidiyor üç beş damla yaş
ne düşünüyor acaba

çıplak ayaklarına değen her yaz esintisinde
ürküyor,sakinlikten korkuyor belki
biliyor çünkü ruhunun hareketli varlığına
bedeninin uyum sağlayamadığını
keşke diyor,aklıma esse,öpse o rüzgar

kusursuz bir rüyanın gerçek olması gibiydi
bakınca kendi ruhunun karanlığını gördüğün gözleri..
gerçi..
şimdi düşündüm de,o hiç gözlerini açmamıştı ki.

Dorthonion

Hayatınızı ve anılarınızı düşünün, hayatınıza girenleri,çıkanları teğet geçenleri.
Bunların hepsinin size hissettirdiklerini. hayatınızın en can alıcı noktalarını, yaşanmamış olsaydı ne kadar farklı olacaktı dediğiniz şeyleri. bambaşka bi insan olurdum olmasaydı dediğiniz şeyleri, etrafımdakiler bambaşka olurdu dediklerinizi.
Az ya da çok, birleştirin hepsini.ortaya mutlu anılardan oluşmuş bi görüntü mü, yoksa kapkara orman manzarası mı çıkıyor.
Karşısında rengarenk bir tuval görenler bu yazıyı es geçebilir.bu yazı diğerleri için.

Hayatınızda ki en mutlu anınızı düşünün, ayaklarınızın yerden kesildiği, mutluluktan gözlerinizin dolduğu, kafanızda mutluluktan başka hiç bir şey kalmadığı bir anı, eğer yoksa buna en yaklaştığınız zamanı hatırlayın.
Bir de sonsuz hüzün ve utançla dolduğunuz bir anı düşünün.hayatınızın en üzücü en utanç dolu en koyu anını.hüzünle yıkandığınız ve yine hüznün kendisi dahil hiçbir şey düşünemediğiniz bir anı, eya buna en yakınını.
İkisini kıyaslayın, hangisi hayat kantarınızda daha ağır?
Hangisini daha yoğun hissettiniz, hangisini hatırladığınızda duygu yoğunluğu daha fazla oluyor?
O çok mutlu hatıram o çok hüzünlü hatırama rağmen var olsun değil de, en mutlu olduğumun kaybolması pahasına keşke en hüzünlü olanı silebilseydim diyebilir misiniz?
Bunlara olan cevabınız mutluluk lehine ise ,hala bu yazıyı es geçebilirsiniz, ben daha karanlık ruhlar arıyorum.

Bence hayatta, eğer kıyaslarsanız hüzün ve mutsuzluk inanılmaz ağır basıcaktır bunun aksi durumlara. sanki hayatın başında anne ve babanız sizden habersiz 'biz doğacak cocugu mutlu olmaktan çok mutsuz olacağı ve mutsuz anlarının her zaman daha üstte kalacağını göze alarak yapıyoruz' gibi bi kontrata imza atmışlar.
Yani mutluluk bir ise,hüzün hep yüz olacak. bin bir farklı mutlu anın bile olsa,bir adet mutsuzluk onları gölgede bırakacak. o mutsuzluk hepsine bedel olacak.

Her zaman kendiniz hakkında umutlu, insanlar hakkında umutsuz olun, Çünkü eğer buraya kadar yukarıda elenmesine rağmen hala okuyan insanlar varsa onlardan özür diliyorum ama işte o elenen insanlar aptallar. o aptal insanlar,insanlığın çoğunluğular ve bu insanlar gerçeği boyanmış gözleri ve kabul etmek istemeyen kalpleri yüzünden göremiyorlar, basit şeylerle eğlenmeyi bir hayat amacı, ufak yardımlar yapmayı çözülmüş sorunlar olarak görüyorlar.

Peki gerçeği gördüğünü, dünyanın orantısızlıklarla kaplı olduğunu düşünenleri ayakta tutan ne?
Benim bunun için çıkartabildiğim tek teorim var, yarattığımız egolar.
Hüznün bizi mutlu da edebildiğini görüyoruz, bunu diğer insanların farkında bile olmadan yaşadığı, derin göremediği basit ve aptalca şeylerden zevk aldığı dünyada bi şeylerin farkında olduğumuzu anlayarak oluşturuyoruz. insanları aptal gerçekten uzak sadece yaşayıp ölecek, gerçeği anlamayacak şeyler olarak görüyoruz. bu da kendimizin öyle olmadığını düşündüğümüz için bizi yüceltiyor. insanların göremediği yerlerdeki mutsuzluğu görmek, veya  hüznü görmek bizi bir süre sonra normal insanlardan ayırıyor ve farklı hatta üstün olduğumuzu düşünüp ego yaratıyoruz. bu her başımıza geldiğinde egomuzu dürtüyor ve hüzünlü olmak bizi mutlu ediyor

Okuyanlar yanlış anlamasınlar, eğer buraya kadar okuyabilmiş insanlar varsa, onlar zaten  mutsuzluk dediğim şeyin nedensiz olduğunu anlayabiliyorlardır.artık bu birinin ölümü, sevgiliden ayrılma gibi somut bi hüzün falan değil, çünkü böyle sebepli üzüntülerde başkasının göremediği bir durum olmadığı için, insanın egosunu dürten bir durum da yok.
Nedensiz mutluluk demek, bir tetikleyicisi olsa da 'ben neye üzülüyorum' diye sorduğunuzda cevap alamadığınız durumdur. cevabınız hiçbir şey sanırsınız,ama aslında her şeydir. tetikleyicisi müzik, manzara, suratlar ve bazen yaşamın kendisi olabilir.
Varlığın kendisi sizi mutsuz ediyor aslında, var olmak üzücü. işte bu nedensiz hüzün bizim egomuzu dürtebiliyor ancak.

Bunları anlatma gereği duymamın asıl sebebi müzik hakkında düşünmemdi, eğer bir şeylerin farkında , nedensiz hüznün diğer duygularla kıyaslanamayacağını anlamış olan insanlar varsa onlar da müziğe benim gibi bakıyorlardır eminim. Müzikse eğer dinleyicide bir takım duygular oluşturmaya çalışan bir sanat dalı, o müziğin gerçeği ancak yukarıda bahsettiğim nedensiz hüznün tetikleyicisi olması amaçlanarak yapılabilir. gerçek müzik bu yüzden derin melankoli sahibidir
Eğer mutluluğu bir üzüntüyü yüz hissediyorsak, ve müzik bize bir şeyler hissettirmeli ise, o müzik yüz hissettirmeye odaklanmalıdır.

Çok uzun oldu farkındayım, her neyse.iyi geceler herkese

SS

Saygı ve sevgi doğru orantısı.
Bu konu üzerinde bir küsür haftadır saatlerce düşündüm,konuyu anlayabildim diyebilirim.

İlk başta şunu konuşmamız gerek, hangisi hangisinin nedenidir. Sevdiğimiz insana mı saygı duyarız, saygı duyduğumuz insanı mı severiz.
Bunu kendi hayatımdan yola çıkarak kolayca cevaplayabilirim,ben -ve sanıyorum herkes- saygı duymadığı birini sevebilir, felsefi, sosyal, politik vs. görüşlerinin hiçbirine saygı duymadığınız bir insan gayet sevilebilir. bahsettiğim saygı salonunuzda oturan babaanenize gösterdiğiniz saygı değil yalnız. hürmetten ve görgüden dolayı var olan veya nedeni tecrübe olan bi saygı değil bu. yoksa elbet büyüklere saygı duyacağız. bu, karşıdaki insanın söylediklerinin zihninizde bıraktığı ağırlık ve izler.
Aksini düşünürsek, bence sevmediğiniz bir insana içten gelen bi saygı duymanız gerçekten zor,saygı  nezaket sevgi ve karşıdakinin ağzından damlayan her cümleyi havada yakalama isteğini beraberinde getirir. insan sevmediği insanlara nezaket sevgi ve diğer unsuru göstermeyi istemez, gösteremez.bu yüzden şahsi fikrim olarak sevmediğine gerçek bir saygı duyulamaz.

Asıl düşünmemiz gereken,birbirine doğru oranla bağlı olduklarını-eğer sevgi saygısız da var olabiliyor ise-nasıl anlayabiliriz.
Bunu gündelik ilişkilerimize yorarak anlayabiliriz.
Yeni tanıştığınız insanlar -eğer gerçekten birazdan anlatacağım gibi değillerse- tanıştıktan sonra ilk tanıştığınız insanlar olmazlar. bunun nedeni ilk tanıştığınızda karşıdaki hakkında bilmediğiniz her şeyi beyninizin siz istemeseniz bile kendi doldurmasıdır. beyin bu bilmediklerinizi sizin için mükemmel şekilde doldurur, sizin gibi doldurur. bu yüzden herhangi bir arkadaşlık, büyük küçük, cinsel, sevgili ilişkisi, iki tarafında -eğer birbirlerini yeteri kadar tanımıyorlarsa- maksimum saygıyla başlar.
Tanıdıkça, doldurduğunuz kuytu köşeler başta boşalır, sonra gerçekleriyle dolar. hoşunuza gitmez ise dolanlar, karşıya duyduğunuz saygı hakkı sayılır derecede azalır.
Peki sevginin saygısız var olabileceğini biliyoruz, İlişkilerde sonradan bu saygı azalımı, sevgiyi etkiler mi ?
Etkiler, çünkü saygı duymadan sevdiğiniz insanlara başta zaten saygı duymadan sevmeyi göze alarak seversiniz. onların varlığı iyidir, sadece var oldukları için,katkıda bulundukları için değil.
Bu yüzden kademeli olarak saygı eksikliği yaşadığınız insanları sevmeniz ne kadar üzücüdür ki mümkün değildir.
Sevgi, saygıyla doğru orantılı ama eşit miktar veya zamanda tükenmez. saygı duymayı kestiğiniz insanları bir süre daha sevmeye devam edersiniz. bu tıpkı insanın yanlış kararlar verdiğini düşündüğü ama hayatı boyunca desteklediği politik partiye artık oy vermeme süreci gibidir,saygı duymayı kessede bir kaç seçim daha oy verebilir kimi insanlar, ama elbet oy verme kesilir.
Oy verme kesilir.
Sevgi biter.

Tam tersi sevginin kademeli olarak azaldığı bi durumda zaten saygıyı beraberinde götüreceğini, sevgisiz saygının var olamayacağını düşünmeye başladığımızdan beri biliyoruz, onu tartışma gereğimiz yok.

Sonuç olarak saygı sevgiden üstündür, olmalıdır,insan kendini, severken geliştirebilmelidir ki anlamsız hayatta mutlu olmaya yaklaşabilsin.aksi takdirde insanları evcil hayvanları sevdiğiniz gibi seversiniz, katkıda bulunmaz kişiliğinize.
Kesinlikle saygı duyabilmek için insanlara kriterlerinizi düşürmeyin, bu sizi saygı duyulmayacak insan haline sürükler. eğer kriterleriniz yüksekse ve şanssızsanız, hayatın hiç bir zaman iyi olmayacağını kabul edecek yüceliği gösterin.

Yaşantınızı tarayın, bu uzun gereksiz yazının örneklerini bulacaksınız eminim.

Ha bi de, shot oyunu yapılabilir, her saygı kelimesini gördüğünüzde bir shot, dikkat edin komaya girmeyin

Gelecek cenazelere

ruhumun kara buhulu kesif pencereleri,
yağan karın geniş zardan holleri,
kış dünyaya sadece dokunuyormuş gibi
ve hayat gelecek cenazeleri beklemekten ibaret.

Bu mevsimler

izleri geriye takip ediyorum
yaptığım tek şey bu
izleri
takip etmek.

her tutmaya çalıştığımda
zamanın kirli kalıntılarını
capcanlı hissediyorum kendimi
bir o kadar da ölü.

düşünceler ve anılar
şu yapraklar gibi düşecekler
bir karışıklık melanjı
güzellik ve kırılganlık

ya rüzgar çarptı
binbir parçaya ayırdı
ya da bir yığının içine süpürüldü
bir oldu.
bilemiyorum

iki türlü de üzerine basabilirim
yanlışlıkla
kuru yapraklara basınca beni tatmin o sesi çıkarır
tatmin olur muyum ?

belki güzel bir manzara görürüm
demir dudaklarım o gün kırılır bükülür
hatırlarım
ruhumun da gülmemle ahenk içinde var olduğu zamanları

cevapları arıyorum,ama cevap çok basit
hepsi bu kuru yapraklarda yazıyor işte

bu mevsimler,
kahretsin
onlar hayatlarımıza çok benziyor

biraz uzanıp opak gökyüzüne bakarım
madem mevsimler hayatlarımıza benziyor
belki uzun zaman sonra dua bile ederim
sonbahar gelsin diye
tekrar dünyaya
tekrar ruhuma.

Hyp

yapraklar yere düşmeye başladığında, kasvetli günler de bizim üstümüze düşecek
son kere parlak olacaklar, ahenkle dans ederken havada güneşin yer yer çarpmasıyla
son kere parlak olacaklar, elveda diyen birinin elini sağa sola sarsmasıyla

güneşin batışı, yağlı boyanın tuvale akıp gitmesi gibi olacak, izleyeceğiz
kanlı kırmızı, ufuğa doğru karışıp gidiyor
güneş, dağların arkasında kendi mezarını kazıp ölmeye batıyor.

kışa doğru kuşlar göç edecekler, sanki uyarıyorlar bizi
ayrılın diyorlar, bu soğuk kasvette zihninizi kaybedersiniz, gidin!
ama kuşlar, biz uçamayız ki..

yıldızlar soğuk gecelerde kaymaya başladığında
tutulan dilekleri hissedeceğiz, boş hayalleri.
büyülenerek izleyeceğiz yıldızların ölümlerini
ilk defa bir şeylerin ölümü sana ilham verecek
ve aynı anda umacağız, bizim ayrılışımızın da bu kadar büyüleyici olmasını.

Beklemek

Her giden güzelleşir
Gidiyorum güzelleşmek için
Unutulsun diye çirkinliklerim
Gelecek birisi güzeldir
Gelince güzel değil 
Hele gelmişse çirkin
..
Yaşam, ölüm gelecek diye güzel

Olmaz olur mu ?

 Peki bunu değil de diğerini seçseydim hayat çok mu farklı olurdu ? Gerçekten farklı mı olur hayat ?

Evet farklı olurdu,ama sadece öyküsü.Bunu yaşayacağına öbürünü yaşamış olurdun.Yani...yani sonuç seçimlerde hep vardır,acı.Her neyi seçersen seç,seçemediğin hep üzüntü kaynağın olacak,aklın hep o seçemediğinde kalacak.O seçemediğini seçmiş olsaydın,yine aynı soruyu soracaktın.
Hayatta her şey yüzde ellidir,aklınla davransan yüreğin,yüreğinin sesini dinlesen aklın sana bu soruyu hep soracak.Seçemediğin heep acı verecek,bu sabit.Acı hep olacak.

 Bu kadar mı umutsuz yani,güzel bi yanı yok mu bu seçimlerin ?

Olmaz olur mu  ?
Acını seçmekte özgürsün..

Fleeting Night

A rumor about suicede
Travel through the coast
My face behind water
On that fleeting night.

Tired,restless god
Waiting to die
Give it pauper throne
Mortal,flesh ones.

Fly,in the middle of the haze.
Try to find,a single trace.
Rain washes him from bottom to top.
Infirm words,coming from his mouth.